Hoe het begon

Ik had al een aantal keer laten vallen dat ik ooit wel eens, als ik op pensioen ben, zou willen beeldhouwen. "Nog zo lang," moeten mijn kleinkinderen gedacht hebben toen ze mij een steen en gereedschap als kerstcadeau gaven.

Tijdens mijn eerste ervaringen met steen, hamer en beitel, kwam ik tot de vaststelling dat steen verdorie hard kan zijn, dat je je inspiratie moet laten leiden door de grillen van de brok en dat het ook wel eens helemaal fout kan lopen.

Ik volg regelmatig workshops en opleiding om mijn skills te verfijnen.

Toen mijn broer veel te vroeg, veel te jong en veel te plots van ons ontnomen werd, was mijn beeldhouwen een uitlaatklep. Zonder het echt te beseffen was emotie vaak het uitgangspunt van wat het beeld uiteindelijk werd.

Toen ik mijn passie voor mijn job inruilde voor wat meer tijd met mijn vrouw, werd ook dat ons niet gegund. Sonia stierf amper een maand na mijn pensioen.

Het maakt me gelukkig mijn beelden te kunnen delen met mensen. Bijzonder om te horen dat elk zijn eigen verhaal toeschrijft aan een van mijn creaties.

Geluk, verdriet, liefde, verbondenheid, ... Nooit gedacht dit te vinden in de hardheid van steen.